tegenspreken ging niet meer

tegenspreken

was niet meer nodig

steeds meer overbodig

het was een gevoel

liegen ging niet meer

men hart splitte in twee

bij elk woord dat ik sprak

verzwijgen ging niet meer

woorden waren krachtig

tranen vielen ondermeer

als gebroken rozen op de grond

ergens waar ik niet meer opstond

verbieden was onwetendheid

het was de waarheid

en niets dan de waarheid

angst

kwam naar boven

elke keer

als ik er nog maar aan dacht

stilletjes verloor ik kracht

verdrietig was ik

elke keer dat ik het weer voor ogen

moest zien

het was als vallen

en nooit meer opstaan

het was als leven

en dag bij dag stilletjes aan

uit dit leven weggaan

vergaan

-nouch-