Ik dacht laat ik jullie eens een gedichtje sturen,
Dus ik zit hier niet voor niets te kuren.
Al is het nu allemaal voor mij zo raar,
Het komt echt allemaal weer voor elkaar.

Ik zie er nu even geen gat meer in,
Maar ik wist van te voren, het is 'n lange weg, waar ik aan begin.
Jullie zijn voor mij van heeeeeeeel veeeeeeeel waarde,
Meer als alle zand op moederaarde.

Ik wil jullie plechtig beloven,
Zit maar niet in angst, want ik zal mij niet van het leven beroven.
Geloof mij ik zal vechten en bidden, tot het bittere eind,
zodat al mijn zorgen als sneeuw voor de zon verdwijnt.

Ik ben jullie enige kind,
Wat ook ik af en toe moeilijk vind.
Al is het nu niet altijd rozegeur en maneschijn,
Ik zal zorgen dat na deze tijd, ik weer kan genieten en vrolijk kan zijn.