Gemiste trein

Op een uitgestorven perron
zit ze heel alleen
te wachten op een trein
die nooit meer komen zal.

Ze wordt steeds kleiner
steeds meer vel
haar karakter drupt
naar buiten.

Was het de regen
of de tijd
die groeven maakte
in haar huid?

Waarschijnlijk beide
al is de regen minder medogenloos
zij neemt soms pauze
de tijd tikt alsmaar door.

Daar zit ze
jaren achtereen
het station
reeds lang gesloten.

Niemand die haar nog ziet
dit kleine hoopje mens
niemand die haar hoort
als zij de tijd vraagt.

Uiterlijk eenzaam
maar van binnen
bloeit nog hoop
en leven vrienden.

Een goederentrein
raast plots voorbij
waarna de stilte
wederkeert.

Zij zal alleen sterven
zonder vrienden
maar in de vrijheid
die haar lief niet werd gegund.

Misschien dat zij
deze keer
op tijd zal zijn
voor haar transport.