Een afgrond kilometers diep
De duisternis knaagt
Langzaam je hart kapot
Ik moest ook nooit beginnen
Aan een treurig einde
Ik weet wie ik ben
En wie ik nooit worden zal
Dus ik had kunnen weten
Dat jij mij ook gewoon zal verlaten
En me achter liet ziels alleen
Hier tastend in het diepe duister
Naar het hart dat is verscheurd
Alsof je met je ogen dicht zoekt
Naar een intens diepgaand geluk
Maar weet dat je het niet vinden zal
Zo zoek ik, het weer eens gebroken hart
Achja iedereen had kunnen verwachten
Dat het weer tevergeefs breken zal
Ze zagen immers hoe ik met tubes lijm
en een hamer mijn hart weer helen wou
Nu sta ik weer op het zelfde punt
Op de zelfde plek in dezelfde situatie
Hoe kon ik nou zo dom zijn?!
Hoe kon ik nou vertrouwen op enkel liefde
Sommige zeggen dat tijd wonden helen zal
…Ik geloof het echter niet meer…