Het eerste als het laatste
kruip in grond van onwrikbare
koppigheid, en ontrafel de hardheid
van woorden
dat elk gevoel in vallen niet breekt
wat kan mens beogen
als ziel, volkomenheid ontbeert
zoals herfst de tijd meet
blad zich over paden legt waar
kilte als naakte bomen staan
zo
is het niet anders
kan ik niet anders dan loslaten,
tergend kijken
hoe dromen, en werkelijkheid
in mist verdwijnen
de hymne steeds minder noten speelt
voortaan elk levenslicht opneem als zijnde
het eerste als het laatste van elk moment
Reacties op dit gedicht
| Tineke Wilgenburg: | Donderdag, november 08, 2007 21:42 |
| hoe dromen en werkelijkheid in mist verdwijnen prachtig mooi geschreven mijn dromen verdwijnen ook altijd met de noordezon lieve gr |
|
| Laurens Windig: | Zaterdag, oktober 27, 2007 16:01 |
| Ja mooi! | |
| Dirk Hermans: | Woensdag, oktober 24, 2007 22:07 |
| goed verwoord | |
| Paul de Bruyn: | Dinsdag, oktober 23, 2007 22:53 |
| Sjo.. ''t Enjambement, zo krachtig hier.. Al een tijd geleden dat ik ''t zo sterk gelezen heb op freaks. Hmm enige dat ik nog zou veranderen is ontrafel de hardheid ontrafel hardheid. ''en werkelijkheid'' - hoe dromen, werkelijkheid in mist verdwijnen En ''het eerste als het laatste'' Het eerste als laatste van elk moment. Kleine details dus, verder ben ik zeer te spreken! Hmhm ja..! |
|
| Innerchild: | Dinsdag, oktober 23, 2007 22:39 |
| "Geef je ziel de stilte die zij nodig heeft om zich te laten horen. Want de stem van de ziel is zacht en zij kan alleen in de stilte tot haar recht komen." Heinz Körner Liefs, Inner |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gunther vandenberghe | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 23 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||