Spiegels
Oren die mijn woorden niet meer horen.
Ogen die mijn ogen niet meer geloven.
En zwijgen is mijn bondgenoot als ik weer
wacht en hoop en wacht in de momenten die van
mij zijn en niet veel vragen
als ik weer naar mezelf kijk en de eenzaamheid
mijn ogen sluit
met de dromen die ik niet verlies
als ik weer zoek en weet
dat ze niet meer in alle spiegels naar me kijkt.
Ogen die mijn ogen niet meer geloven.
En zwijgen is mijn bondgenoot als ik weer
wacht en hoop en wacht in de momenten die van
mij zijn en niet veel vragen
als ik weer naar mezelf kijk en de eenzaamheid
mijn ogen sluit
met de dromen die ik niet verlies
als ik weer zoek en weet
dat ze niet meer in alle spiegels naar me kijkt.
Reacties op dit gedicht
| Sheena: | Woensdag, februari 27, 2002 00:07 |
| eindelijk werkt mijn pc weer, en wat is er dan fijner, dan als eerste de gedichten van jou weer te zien en mogen keuren *knipoog* liefs, Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: victor ruhlmann | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 26 februari 2002 | ||
| Thema's: | ||