Ik stuurde je brieven, zoals vroeger
zoals het vroeger voelde
Als gesproken woorden via papier schreef ik
tientallen brieven, om je mijn stem weer te
laten horen
maar ze kwamen niet aan
Ik zag je lopen over straat
je haar, het was
anders gekleurd dan in mijn brieven
Hoor je mijn stem dan niet meer?
Druk in gesprek liep je me voorbij
je gezicht nog mooier dan vroeger,
je stem onhoorbaar dichtbij
Heb ik je dan zo lang in de kou laten staan?
Ik ging langs ons oude huis, waar we
elkaars geheimen ontrafelden en
waar ik wist dat jij om me gaf
Maar je was er niet,
dat zag ik van buitenaf
Ik rende door elke straat, langs elk huis
maar nergens zag ik je nog staan
Was het dan echt te lang geleden,
had ik nooit weg moeten gaan?
In paniek ging ik een huis binnen, jouw huis,
en ik voelde je weer,
dichtbij
Ik zag foto’s, maar geen daarvan leek op ons
ik zocht en ik vroeg en ik keek, en daar,
onderaan een muur, hing een foto
van mij
Zweefde ik ook bij jou nog door je
dromen heen, dacht je ook nog eens
aan mij?
Ik bladerde de fotoalbums door
maar vond geen foto van jou
of van mij
Wilde je me vergeten, of ben je me zelfs al vergeten?
Op straat liepen veel mensen, veel die op mij leken
maar ook weer niet
Voelde je meer voor die mensen, heb ik je echt zoveel
pijn gedaan?
Mijn gedachten leiden me naar een rechtszaak,
niet over ons
maar wat doe ik hier dan?
Veel van de mensen op straat zijn hier,
en jij ook
Je stem klinkt als die van iemand anders, ook al
zou ik niet meer weten hoe je stem echt klonk
Sorry
Je kijkt me niet aan, maar ik voel dat je met me praat
Je zwarte haar, je doen en laten, zo anders dan
hoe ik je verlaten heb
Maar echt verlaten heb ik je nooit
Het voelt alsof ik moet gaan,
alweer
Ik kom snel nog een keer langs,
mijn liefste
droom