Alleen
hoge woorden
breken vage lijnen glas
snuif nog steeds
de laatste leugens
aangenaam verdoofd
je huilt, knielt, kust mijn voeten
uit egoisme, en ik
zwijmel mee in je muziek
wij doen niets uit liefde
maar alleen,
om maar niet alleen te zijn
Reacties op dit gedicht
| ninodepino: | Donderdag, oktober 25, 2007 16:23 |
| is iets om mee te beginnen neh?:P zoveel keuze is er niet, je hebt het wel...maar het is er niet hah hah;) liefs, nino. |
|
| Oorlam: | Donderdag, oktober 25, 2007 15:54 |
| hmm ik denk ineens aan: "liefde is net als politiek: er wordt vaak gestemd voor het eigen belang" :) |
|
| Oorlam: | Donderdag, oktober 25, 2007 15:52 |
| Knap neergezet..liefde uit egoisme..ja maar al te vaak, en misschien ook wel onoverkomelijk..het idee van altruistische liefde hmm | |
| yellow: | Donderdag, oktober 25, 2007 11:38 |
| dit gedicht blijft even hangen, knap,y. |
|
| sunset: | Donderdag, oktober 25, 2007 10:43 |
| Ik hoop dat je tegen de pijn van het onmtwaken kunt dan. Want dat moet dubbel gruwelijk zijn. Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 25 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||