’t gezang verstomt
Op weg naar 01 november
de melodie sterft tegen wanden
zonder echo glijdt zij af
droeve zilveren tranen
parelende diamanten glas
in ‘t langzame ontplooien
bloemen van een duister
het zwarte in de harten
donker drogend bloed
kwellend is de koude
bevriest jouw 'dicht bij mij'
weet pijnvol als geen ander
wat afscheid nemen doet.
sunset 26-10-2007
Reacties op dit gedicht
| arie: | Vrijdag, oktober 26, 2007 16:12 |
| Een stille omarming, van mens naar mens die weet hoe het voelt.. Liefs, arie |
|
| Fortune: | Vrijdag, oktober 26, 2007 15:35 |
| oh wat pijnlijk kan afscheid soms zijn... liefs, Samantha |
|
| Ria -rimpeling-: | Vrijdag, oktober 26, 2007 14:55 |
| Heb er geen woorden woor,stil...! liefs Ria |
|
| conan: | Vrijdag, oktober 26, 2007 14:17 |
| kerkhofbloemen, je reeks op weg naar 1 november....als kille steen als lopen tussen de graven....sterk! liefs conan*** |
|
| switi lobi: | Vrijdag, oktober 26, 2007 13:31 |
| Zo aangrijpend is deze serie; en zo prachtig! Dikke kus... Liefsliefs, switi lobi |
|
| lonely 1: | Vrijdag, oktober 26, 2007 12:45 |
| stilmakend droef, een kippenvel gedicht, liefs en troostende knuffel, hilde |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 26 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||