ik dacht dat ik je zag
zoals ik je twee jaar geleden voor het laatst gezien had
mooi, gelukkig en het belangrijkste …
hier bij mij
gelukkig-voor-één-moment dwarrelde ik door het gras
maar toen bleek je het niet te zijn
en was de teleurstelling groot
maar ik heb beseft dat
hoever je ook ooit zult zijn,
ik altijd van je zal blijven houden
en dat als ik me alleen voel
ik gewoon even mijn ogen moet sluiten
om je dan te zien en te horen denken
niet verdrietig zijn, ik ben er wel alleen zie je me niet …
ik heb ook beseft
dat dit misschien wel beter was
anders zou misschien de pijn erna –bij afscheid-
weer te groot zijn om alleen te dragen …
en misschien is het wel beter dat ik hier aan de ene kant zit
en jij daar ergens aan de andere kant
en hoewel we elkaar niet tegenkomen
voel ik toch dat je er bent voor mij
en dat je me nooit in de steek zult laten …