Ze rammelt dood
Ze rammelt dood
soms knookt
een hand met kootjes
aan geweten in warm
vlees dat is geweest
ze rammelt dood
trekt pezen aan
van wat ooit buigzaam
en zo soepel was gebleken
ik heb haar niet vermoord
die hand was me zo heilig
gevouwen gingen we akkoord
geringd voelde zo veilig
toch rigor mortis je
in laatst bewegen
jouw hete vlees heb ik mijn
levenlang nog nooit gegeten
een hand met kootjes
aan geweten in warm
vlees dat is geweest
ze rammelt dood
trekt pezen aan
van wat ooit buigzaam
en zo soepel was gebleken
ik heb haar niet vermoord
die hand was me zo heilig
gevouwen gingen we akkoord
geringd voelde zo veilig
toch rigor mortis je
in laatst bewegen
jouw hete vlees heb ik mijn
levenlang nog nooit gegeten
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Maandag, oktober 29, 2007 09:43 |
| Poe hee, wordt helemaal door de titel ontroert en verdrietig...oei wat heftig... past wel helemaal bij dit rakende gedicht.... liefs, knuffel Dicky |
|
| dichterbij: | Maandag, oktober 29, 2007 09:37 |
| schitterend verwoord lieve groet |
|
| Hilly N: | Maandag, oktober 29, 2007 07:50 |
| Heel mooi Wil. Lieve groet, Hilly |
|
| remie: | Maandag, oktober 29, 2007 07:11 |
| aaah Wil wat leuk je weer eens te zien...geweldige schrijver, nog steeds mijn idool...liefs remie | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 29 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||