auto-immuun leven
Ik loop niet over rotsen, de rotsen over mij
Met voeten als messen, snijdend in gewrichten
Het zand wazigt mijn zicht, zelfs heel nabij
Mijn hoofd een zeef, enkel kunnen zwichten
Voor de leegte van een duister, vergeten verleden
Met een toekomst, onzeker als grillige wind
Probeer ik te bestaan in het onbekende heden
Een volgend moment, me misschien beter gezind
Soms zoekend naar de switch, even verdwijnen
Het licht kunnen doven, om morgen op te staan
Met het gevoel even niet in onmacht weg te kwijnen
Slechts één dag, één minuut, echt kunnen bestaan
Wat kunnen genieten van de bomen in het park
De zon nog even kunnen laten schijnen op mijn gelaat
Weg van de ruimte in mijn hermetische ark
Maar ik twijfel of die luxe voor mij nog bestaat.
Reacties op dit gedicht
| Mrs Flintstone: | Maandag, oktober 29, 2007 19:36 |
| Zo herkenbaar. Ik lijd ook aan een auto-immuunsiekte SLE. Het is zwaar, ik weet het. Lees graag mijn gedicht over Bart de Graaff van vandaag. Sterkte! Groetjes, Wilma |
|
| MayadeBij*: | Maandag, oktober 29, 2007 10:06 |
| mja.. dat is niet zo mooi en kan ik weinig grappig over doen. kus! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Freyer | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 29 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||