Zo raar om te weten,
dat ik alle pijn zal vergeten.
Er zal ooit weer een dag komen dat het allemaal weer beter gaat,
dat ik nog jaren heb voordat ik het leven verlaat.
Het is zo raar om daar te zitten,
in de wachtkamer waar kinderen komen met zo veel pijn,
dat ze hopen dat het vandaag de laatste dag zal zijn.
Dan vraag ik mezelf toch wel eens af,
waarom ik niet wat vaker lach.
Natuurlijk zit ik in de wachtkamer om mijn eigen reden,
maar ik weet ook dat al mijn pijn al bijna is bestreden.
Als de kleine kinder ogen je aankijken,
dan mag ik mezelf toch wel gelukkig prijzen.
Na alle zorgen en alle pijn,
weet ik dat morgen voor mij gewoon weer morgen zal zijn,
maar voor hun is het altijd maar afvragen,
of hun lichaam hun jonge leven nog kan dragen.