1 november kind.
Je lacht niet meer.
Je hartje is gebroken.
Je snapt het niet
Je vraagt je af waarom.
Je bent te klein om alles te begrijpen.
Je mist je mama zo.
Je hebt toch zoveel pijn.
Je staat nu voor haar graf.
Je legt er witte rozen.
Je bracht er vroeger rode voor haar mee.
Je moet nu verder kind.
Je zult je moeder nooit vergeten.
Je denkt altijd aan haar al word je honderd jaar.
Ik ben oud en wijs ik kan het zeker weten.
Ik mis mijn moedertje, al meer dan vijftig jaar.
Haar graf bestaat niet meer
Maar ik ben haar niet vergeten
Want ik hou nog net als toen, zo innig veel van haar.
K@trien: | Donderdag, november 01, 2007 21:50 |
Liefde kent geen grenzen ... ook die niet van de dood ! Liefs K@trien |
|
Jannie Hoogendam: | Donderdag, november 01, 2007 15:10 |
aangrijpend gedicht en doet me veel. roept emoties naar boven... liefs Jannie |
|
appelboom: | Donderdag, november 01, 2007 15:01 |
In het hart leven de herinneringen verder... stilmakend mooi. Liefs en een fijne dag, Vicky |
|
Ria -rimpeling-: | Donderdag, november 01, 2007 12:49 |
Het gemis blijft elke dag,volgende week vrijdag is het een jaar geleden dat mijn moeder stierf,ben er nu toch extra mee bezig! liefs Ria |
|
Hilly N: | Donderdag, november 01, 2007 08:08 |
Dat houden van gaat nooit meer over. Lieve groet, Hilly |
|
fortuna: | Donderdag, november 01, 2007 00:29 |
het gemis blijft; vooral van je vader of moeder. Mooi sereen beschreven, roger. Liefs en sterkte vandaag. |
|
Dirk Hermans: | Donderdag, november 01, 2007 00:19 |
gevoelig mooi | |
switi lobi: | Donderdag, november 01, 2007 00:18 |
Het is het binnenin dragen dat telt... Dikke knufff Liefsliefs, switi lobi |
|
dichterbij: | Donderdag, november 01, 2007 00:16 |
dit is heel triest maar helaas is het ook vaak werkelijkheid lieve nachtgroett |
|
honingbijtje: | Donderdag, november 01, 2007 00:11 |
sorry, moest peuters zijn. | |
Fairouz: | Donderdag, november 01, 2007 00:11 |
Zo is het Bompa Moeder wordt niet vergeten Vader trouwens evenmin Slaap lekker Fairouz | |
honingbijtje: | Donderdag, november 01, 2007 00:10 |
Dit is zo mooi, veel herken ik ervan. Mijn collega stierf op 32jarige leeftijd en moest man en twee peurs achterlaten, steeds weer witte bloemen op het graf. liefs honingbijtje |
|
lonely 1: | Donderdag, november 01, 2007 00:09 |
liefdevol mooi geschreven, een moeder blijf je eeuwig missen, liefs, hilde |
|
Windwhisper: | Donderdag, november 01, 2007 00:08 |
Zo droevig dit Liefs Cobie Kuzzz |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 01 november 2007 | ||
Thema's: |