Het witte paard.

Ik voel mij eenling in dit leven

Dat toch bruist van levenslust,

Niemand ziet mij staan, zelfs niet even

Iets dat mij echt wel verontrust.

Zelfs de hond van buurman Druif

Keurt mij een blik niet waardig,

Al kom ik met een vette kluif

Dan nog vindt hij mij niet aardig.

Soms tilt hij zijn poot tegen mij op

Dan maak ik hem verwijten,

Ik roep schiet op, ik geef een schop,

Maar hij wil mij zelfs dan niet bijten.

Geen vrouw wil het bed eens delen

Ik lijk voor iedereen wel lucht.

Niemand wil schaak met mij spelen

Ik slaak daarom een diepe zucht.

Voor mij is het leven niet het hoogste

Goed dat ik ooit heb vergaard

Maar eens zal ik bewondering oogsten;

Als Prins op het hagelwitte paard.

han janzen