Knoop.
Grijze nuchtere wolken..
laten hun diamanten tranen..
vallen op de niets vergevende grond..
de donkere lucht..
beweegt boven mij..
gaapt me aan en laat me achter..
met een leeg gat in mij..
verderop sta jij..
mijn opvulling..
je armen zijn gespreid..
mijn voeten voelen aan als bakstenen..
en hoe harder ik probeer..
naar je toe te komen..
hoe verder je verdwijnt..
hier sta ik dan..
mijn verstand is opzij gezet..
en mijn hart is de weg kwijt..
het verlichte pad..
ik ben het kwijt..
en ik weet niet waar ik heen moet.
Terwijl de tranen van de wolken..
over me heen glijden..
laat ik de mijne ook gaan..
mijn zwakte is nu toch onzichtbaar..
en dus laat ik mijn masker..
dit keer even liggen..
Terwijl de rook cirkelt..
in kleine rondjes..
op weg naar de hemel..
bid ik..
dat ik mee kon gaan..
weg van de haat naar mezelf..
weg van de pijnlijke realiteit..
ik wil weg..
zonder een keuze te hoeven maken..
weg gaan van dit harde leven..
en nooit meer terugkomen.
Reacties op dit gedicht
| JuuJuu: | Maandag, december 03, 2007 17:15 |
| mooi! en jammer genoeg zo herkenbaar! Xx! Sterkte! |
|
| Twinkel Twarkel: | Maandag, november 05, 2007 12:11 |
| En mij achter laten?:( | |
| less - no more: | Vrijdag, november 02, 2007 22:44 |
| stay a little bit longer, je bent waardevol sweets, Jan |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Animola_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 02 november 2007 | ||
| Thema's: | ||