Iedereen heeft wel eens dat gevoel,
zo'n gevoel waarbij je denkt:
was ik maar dood!
Men denkt er niet bij na,
en binnen 3 sekondes is het weg.
Maar wat nou als je aan niks anders kunt denken?
Nu al bezig bent met je afscheidsbrief.
Ben je dan gek?
Als je denkt dat het niet erger kan,
dat als je morgen springt,
alles voorbij is?
Men zal je wel missen,
en verdrietig zijn,
maar dat verdriet verdringt men gewoon,
net als kiespijn.
Mischien is het dan wel beter dat je springt.
Maar voordat je dat doet,
kun je me nog 1x knuffelen,
nog 1x samen huilen,
nog 1x samen lachen.
Kun je dat doen..?
Dan weet ik iniedergeval,
dat onze vriendschap niet zo maar was.
Maar we elkaars wegen scheiden door de dood...