Verloren vader
Ik droomde van u vannacht dat
toen u er nog was, uw kind
zo klein, dat naar u keek uw
bescherming en vertrouwen had.
Na thuiskomst van die dorre school,
weer gevangen voor een dag in
dat stoffige lokaal, ik gekneusd
mij warmen kon, alleen al aan uw zijn.
Het was helaas het tegendeel...
Geen arm of hand die mij beschutte
tegen al die tegenwind, maar wel:
die slaande deur, uw scherpe stem.
Wat bleef is het verdriet om 't gemis
van uw genegenheid, de kille sfeer,
de ontkenning van mijn kleine zijn.
Leven dat geen leven was maar
slechts een parodie daarop.
© sjoerd haxe
Reacties op dit gedicht
| sherros: | Zondag, september 26, 2010 07:52 |
| ik herken het niet bij mezelf maar een vriend waarvan de vader hun op een verkeerde manier heeft verlaten het was zo''n aardige man en dan moet hij zichzelf ophangen!!:''( veel verdriet hier in ons stadje:( |
|
| honingbijtje: | Zondag, november 04, 2007 19:06 |
| Wat een verdriet spreekt hieruit. Ik had geen vader, maar was daardoor lijkt me beter af dan dit. liefs honingbijtje |
|
| kerima ellouise: | Zondag, november 04, 2007 15:59 |
| erg herkenbaar...en het laat zoveel droefheid achter binnenin je...een eeuwige hunkering om goed te doen, om toch maar één teken van genegenheid of waardering te krijgen liefs kerima ellouise |
|
| Windwhisper: | Zondag, november 04, 2007 11:12 |
| Wat ontzettend droef jammer dit Liefs dikke kus en sterkte Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sjoerd haxe | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 04 november 2007 | ||
| Thema's: | ||