Donker sprookje (3)

Waar zwerk en aarde elkaar raken, in naamloos hoog,
verschijnt een gouden glans…de zonneboog.

De trollen, zwart bijeen geschreeuwd in woeste dans,
zij stoken smidse hoog en scherpen ijzer tot een boog.
Verhit hun ogen , nat hun donkere lijven,
ze denken heer en meester van de berg te blijven.

Het geel venijn en de vervuilde wereld betalen ongezien hun tol.
De voedselschuren worden leger en de waterputten hol.
De ijver wordt steeds noester en hun feesten alsmaar woester,
de wapenarsenalen groter en de paringsrituelen bloter.

Eens moet daar een einde zijn, als geel venijn
door dodelijke honger en een ongetemde drang naar angst
de trollen uit hun holen jaagt, de smidsen dooft
met groenig slijm en hoofden tegen rotsen slaat.

Serpent, als heerser opgericht, de kille blik, gericht
op de laatste snik van trollenkind, opent zijn bek.
De tweetand tong rolt uit, verslindt het kind.
Serpent legt zich te rusten op de grootste mat van trollenstad.

De gouden streep verlicht de top van naamloos hoog,
verwarmt het eerste nieuwe leven daar en gaat omlaag
van struik naar kleine boom, gras en zaden aangeraakt
met leven uit het licht, de nieuwe warmte doet zijn plicht.

De zonneboog tikt zachtjes aan de trollenstad.
Huizen en de rotsen nat van bloed, niemand die er open doet.
Verjaagt met koele wind de stank van dingen die ontbinden.
Verfrist met zachte regens vuil geworden huizen en plavuizen.

Brandt dan het grootste huis ,de deur, de geur van dood
die daaruit stijgt geeft kleur aan komend strijd.

WIL MELKER
04/10/2000