Barre tijden.

Regen siepelt langs de ruiten

Dagen lang, het houdt niet op.

`k Word ongedurig, wil naar buiten

En denk: natuur zet om die knop.

Ik voel mij een vogel, ja precies,

Dat leeft in een te kleine kooi

Zie het licht vanachter tralies

Voel me als vuil in het riool.

Maar plots verschijnt ze even

Zittend in haar ruimteveer

Wil zij ons enig warmte geven

En zegt, het is echt hondenweer.

Zo is de natuur zegt ze, de zon,

Herfst en winter gaan weer voorbij

Dan komen lente en ik in goudgalon

Bespelen vrolijk de schalmei.

Zo nu en dan vanaf een regenwolk

Verwarm ik even jullie hart en lijf

En beloof, oh mijn lief volk,

Dat ik volgend zomer heel lang blijf.

han janzen,   nov. 2007