Donkere tuin van krankzinnigheid
In mijn donkere tuin van krankzinnigheid,
wieg ik het verdriet in slaap
het gekrijs slaat me rond de oren
het hoofd hangt neer
en tranen strelen
de verschroeide passie.
geef me je zegen voor ik ga
dansend door de gangen van helder licht
en alle doven horen,
het geen wat de blinde niet ziet.
Begraaf mijn hart waar je dromen liggen geborgen,
in wolkenkussens van schroeiende leegte
Ik ben zo dicht bij het vuur,
Lucifer streelt mijn haren.
wieg ik het verdriet in slaap
het gekrijs slaat me rond de oren
het hoofd hangt neer
en tranen strelen
de verschroeide passie.
geef me je zegen voor ik ga
dansend door de gangen van helder licht
en alle doven horen,
het geen wat de blinde niet ziet.
Begraaf mijn hart waar je dromen liggen geborgen,
in wolkenkussens van schroeiende leegte
Ik ben zo dicht bij het vuur,
Lucifer streelt mijn haren.
Reacties op dit gedicht
| errel: | Zaterdag, november 10, 2007 20:47 |
| strelende tranen ziltzacht langs wangen hels vuur wordt teder geblust de hemel herrijst liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Misery | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 10 november 2007 | ||
| Thema's: | ||