ik kon altijd met je praten
jij begreep mij helemaal
toch heb je me verlaten
het is ronduit asociaal

midden in het genezingsproces
liet jij mij achter in Nederland
het gevoel sneed als een hakmes
en mijn hart staat in brand

niemand is ooit bij me gebleven
ik had het van te voren kunnen weten
dan word ik al een bal doorgegeven
wat maakt het uit, ik ben toch al gespleten

ik liet je steeds verder in mijn hart kijken
en begon je te waarderen
hoopte dat ik op je mocht lijken
want je was tenslotte een geleerde

ik begon in onze vriendschap te geloven
het masker zakte langzaam af
al moest je je er wel voor uitsloven
het bleek al gauw dat ik om je gaf

toen het masker weer is opgegaan
ging jij naar Zuid Afrika
ik begon weer dicht te slaan
want waar kon ik naar toe gaan.