De illusie dat jezelf zijn goed is
Gaat steeds sneller in rook op
Want niemand wacht op echtheid
Liever in het zand met hun kop
Vragende blikken priemen mijn ziel
Als ik iemand met een verhaal bestook
Bang als voor de dood dat ik verniel
Die bubbel waarin diegene zich verstopt
Je moet altijd in een hokje passen
En als je ze zelf ze aan het slopen bent
Krijg je van buitenaf veel weerstand
Vrij denken zijn mensen niet gewend
Met het ontdekken wie je eigenlijk bent
Verschijnt meteen de eenzaamheid
Niemand wil die versie van mij hebben
En langzaam raak je contacten kwijt
Iemand heeft mij ooit eens gezegd
Houden van jezelf is het belangrijkste
En dat heb ik nimmer weerlegd
Nu blijkt maar weer, dat is terecht
Hopelijk is dit een bijbehorende fase
Bij het herstel waar ik doorheen ga
Want ik voel mij nu wel erg alleen
Zodat ik maar mijn armen om mezelf heensla