Ik weet hoe het is
om opengereten te zijn onder je trui,
voelend dat je bloedt,
wetend hoe het wel moet
maar je het gewoon niet doet.
Wat maakt het uit zo'n sneetje,
tussen alle loopgraven van pijn.
Ik weet tenminste hoe het is
om in gedachten verloren te zijn.
Er is niemand die wil weten
hoe ik van de ravage hou,
die ik nalaat op mijn lichaam,
als ik weer eens ijlen zou.
Ik wil niemand horen zeggen
dat ik me hierin vergis;
het gevoel voor niks te leven,
het ondragelijk gemis.
Want enkel ik weet hoe het is.