Thuis
Ogen lichten op
in verlangend wederzien
ze tast in het ledige niets
om liefde aan te raken
ze was er toch echt zeker van
dat ze hem weer had gezien
teleurstelling blinkt haar ogen
er rolt een zwijgende traan
over haar doorleefde wangen
er is een diep verlangen
om verlost te worden
uit deze poel van eenzaamheid
zo traag verloopt de tijd
ze wil de ogen sluiten
om nooit meer te ontwaken
op weg naar het stralende licht
daar zal hij op haar wachten
die zij zo heel erg mist
ze valt in een diepe slaap
een glimlach om de lippen
en bij het ochtendgloren
kan ze zijn stem al horen
Kom maar lief,je bent thuis!
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Dinsdag, november 20, 2007 19:30 |
| Fictie maar zo echt geschreven. heel mooi Ria. Lieve groet, Hilly |
|
| Peter van Tiel: | Dinsdag, november 20, 2007 18:19 |
| Je gedicht ontroert me. Het doet me denken aan mijn moeder. Mooi geschreven. Fijne avond gewenst. Liefs, Peter. |
|
| Windwhisper: | Dinsdag, november 20, 2007 15:58 |
| Ja er staat fictie, maar voor velen de bittere en droevige werkelijkheid Liefs Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ria -rimpeling- | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 20 november 2007 | ||
| Thema's: | ||