Troost
Troost
De avond valt en ik weet
mij omringd door vele
stille schimmen die
mij geruisloos passeren
in deze grauwe, kille stad.
Wij zijn vergeefs op zoek
naar warmte en genegenheid
in de tunnel van lawaai en
het vaak geveinsd geluk.
Omringd door valse lakeien
die met hun hol gedaas
de stilte en de menselijkheid
steeds verder willen smoren.
De commercieële schijn
zo ver weg van het
werkelijk menselijk zijn en
waar de laatste schoonheid
zich voorgoed dreigt te verkopen.
In die verdwaasde wereld
zoek ik naar troost en
naar die ene mens, om
al is het maar voor even,
het werkelijk mens-zijn
tenslotte toch weer te beleven.
© sjoerd haxe
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Woensdag, november 21, 2007 22:17 |
| het werkelijk menselijke zijn ...een bedreigde diersoort...om het zo te stellen... heel mooi neergezet en graag gelezen! liefs kerima ellouise |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sjoerd haxe | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 21 november 2007 | ||
| Thema's: | ||