Eenzaam klein huis
eenzaam slijt ik mijn dagen
in mijn eigen klein huis
gevuld met warmte
telkens een blik naar buiten
waar de zon haar best doet
en herfstvogels zacht fluiten
langzaam vaag ik weg
en is er niets meer over
van degene die ik ooit was
eenzaam klein huis
leeg en verlaten
met de geur
van stilte
in mijn eigen klein huis
gevuld met warmte
telkens een blik naar buiten
waar de zon haar best doet
en herfstvogels zacht fluiten
langzaam vaag ik weg
en is er niets meer over
van degene die ik ooit was
eenzaam klein huis
leeg en verlaten
met de geur
van stilte
Reacties op dit gedicht
| remie: | Donderdag, november 22, 2007 17:04 |
| lieverd ga niet bij de pakken neerzitten....DOE WAT...liefs remie | |
| Lily May Parker: | Donderdag, november 22, 2007 14:14 |
| lieve Dreamlover, ik begrijp je eenzaamheid...al te goed liefs en sterkte lily |
|
| sunset: | Donderdag, november 22, 2007 13:10 |
| Misschien wordt het wel tijd om uit je eigen zelfgekozen isolement te komen. En over je eigen schaduw te springen. Maar de keuze ligt altijd bij jou. Groetjes, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Dreamlover | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 22 november 2007 | ||
| Thema's: | ||