Gevangen door de wind.
De lucht is blauw,
de planten zijn groen.
In mijn tuin,
in mijn paviljoen.
Overal is stilte,
nergens geluid.
De zachte wind
op mijn koude huid.
Het is avond,
bijna nacht.
Ik streel een eekhoorntje
op zijn warme vacht.
Ben ik dapper?
Ben ik bang?
Niks stopt mij,
niemand houdt mij in bedwang.
Behalve door de stille wind
om me heen,
voel ik me eenzaam,
ben ik alleen.
de planten zijn groen.
In mijn tuin,
in mijn paviljoen.
Overal is stilte,
nergens geluid.
De zachte wind
op mijn koude huid.
Het is avond,
bijna nacht.
Ik streel een eekhoorntje
op zijn warme vacht.
Ben ik dapper?
Ben ik bang?
Niks stopt mij,
niemand houdt mij in bedwang.
Behalve door de stille wind
om me heen,
voel ik me eenzaam,
ben ik alleen.
Reacties op dit gedicht
| wijnand.: | Donderdag, november 22, 2007 21:25 |
| Haal de eerste twee regels weg en je krijgt een aardig gedicht,de eerste twee maken het gedicht stuk,erg jammer | |
| Dirk Hermans: | Donderdag, november 22, 2007 20:19 |
| zeer sterk neergezet | |
| remie: | Donderdag, november 22, 2007 17:07 |
| een mooi gedichtje en welkom bij freaks...laat je maar lezen...liefs remie | |
Over dit gedicht
| Auteur: isoldietje | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 22 november 2007 | ||
| Thema's: | ||