Ze had het gezworen,
maar weer heeft ze verloren.
Het leven lachte haar even toe,
maar maakte haar te snel weer moe.
De deuren naar geluk gingen een stukje open,
maar nu kan ze weer tegen een dichte deur aanlopen.
In de spiegel staart een levenloos wezen haar aan,
veel te donkere ogen & zoveel verkeerd gedaan.
Op school hebben ze haar door en laten ze haar niet gaan,
maar wanneer zal ze dan op haar eigen benen kunnen staan?
Vanbinnen zit er een klik die elke week zijn werk doet,
zuigt al haar kracht naar binnen, en haar goede moed.
Niemand begrijpt haar en dat is wat ze weet,
soms weet ze niet eens meer hoe ze eigenlijk heet.
Dan staart ze je aan met haar dode koude blik,
kan ze ineens niet meer praten, het lijkt wel een tik.
Vaak heeft ze van alles genoeg, en wil stoppen met leven,
wil ze op de pauzeknop drukken, maar slechts voor even.
Die pauzeknop drukt ze de laatste tijd steeds vaker in,
ook al weet ze dat het tijd wordt voor een nieuw begin.
In die korte pauzes slaat ze tegen alles wat ze vind,
kan haar energie en frustratie niet kwijt, en jankt dan als een kind.
Maar als je vaak op de knop drukt dan loopt ie vast,
en is alles over, heeft ze van niks meer last.
Niks heeft ze aan alle leugens en goede woorden,
soms zou ze willen dat mensen zich niet zo stoorden.
Hoe loopt het af, hoe gaat het verder moet je weten,
soms is ze bang dat ze zichzelf gaat vergeten.
Deze omgeving en deze mensen, komen uit haar strot,
want niemand lijkt haar te begrijpen, en vanbinnen gaat ze kapot…
22/11/'07