Langzaam vervaagd mijn beeld.
Het lijkt net alsof het me verveeld.
Alsof ik niet meer wil weten hoe het was.
Alles een diepe lange kras.
Proberen een nieuw leven op te bouwen.
Niet langer meer alleen te rouwen.
Maar samen met iemand om me te troosten.
En samen op het leven proosten.