En weer neem ik afscheid van jou

hoe vaak al gedaan…….

En steeds, hoe onbegrijpelijk ook,

doet het net zo zeer,

als de eerste keer.

Wie weet nog wel meer.

Tranen lopen over mijn gezicht,

ik huil zonder geluid,

mijn gevoel komt boven,

de knop van mijn gedachten staat even uit.

Ik zou willen dat ik mijn naïviteit,

weer zou kunnen activeren,

dat ik blind weer vertrouwen kon

in ons, dat de kansen zouden keren.

Helaas, zie ik alleen de realiteit,

gebaseerd op t verleden,

dat ik geen vertrouwen vind,

in de gedachte aan een gezamenlijk heden.

De punt is gezet,

geen komma`s of aanhalingstekens verschijnen,

mijn angst en verstand hebben gewonnen,

het verdriet en gemis zal langzaam verdwijnen.

breekbare