Een trein.
Een meisje dat op is.
Gebroken en kapot.
Ze kan niet meer verder.
De trein haar laatste redmiddel.
Maar ze liet ons wel achter met pijn en verdriet
Ik vraag me af, weerhield dat jou niet?

Ik zal je herinneren met een lach.
Maar het meest nog met een traan.
Ook al weet ik dat dit jou beslissing was.
En die moeten wij dan gewoon maar accepteren.

Ik vraag me af of je nu wel gelukkig bent.
Waar je ook bent.
Ik hoop van wel.
Anders is dit alles voor niks.

Ik lig in bed.
Mn tranen stromen.
Ze lijken de laatste tijd wel vertrouwd te worden.
Elke nacht is het toch hetzelfde liedje.

Ik zou je wakker willen maken als ik niet beter wist.
Ik zou naar je willen schreeuwen.
Waarom heb je mij verlaten?
Ik zou je willen knuffelen
Een afscheidskus.
Voor de laatste keer.
Ah, toe…!

Ik voel je bij mij.
Ik voel jou warmte om me heen.
Toch is het niet genoeg.
Ik wil je weer spreken.
Ik wil je zien.
Er is zoveel gebeurd en ik wil het met je delen.

Ik wil je terug nemen.
Want ik heb het gevoel dat jij daar alleen bent
Zonder mensen om je heen, die om jou geven
Ik heb het gevoel alsof ik heb gefaald.
Hoe kon je dit me aandoen?

Ik kan je niet vergeten.
Ik zal dat ook nooit doen.
Ik zal het nog geeneens willen.
Ook al zou het moeten.
Toch vind ik dat je moet weten.
Dit had je nooit mogen doen!