Mijn jeugd had formidabel kunnen zijn. Ik was het kakelnestje van het gezin, en bedorven tot en met. Bovendien had ik een meter die kinderloos was en mij als haar zoontje beschouwde. Wat ik van mijn ouders niet kreeg, gaf zij mij wel. Toch was ik ongelukkig. Daar was maar een reden voor en dat was de school. Mensen, wat haatte ik de school. De eerste twee jaren van de lagere viel het nog wel mee, maar daarna werd het een doffe ellende. Ik was slordig en lui, schreef traag zodat ik met het afschrijven van het bord niet half klaar was binnen de tijd. Het stuk dat ik miste moest ik dan thuis van een vriendje overschrijven, maar daar ik te lui was deed ik dat niet. Op de duur was er geen enkele van mijn boeken nog in orde, wat resulteerde in uitsluitingen en straf. Dan kwam er een periode dat ik mijn schoolboeken verbrandde. Op school ruzie en thuis niet minder vanwege de nota’s en de lage punten op mijn rapporten. Zo maakte ik van mijn jonge leven één grote miserie. Op mijn vijftiende was ik blij dat ik kon gaan werken, vanaf toen verging het mij goed.
Gelukkig voor mij was ik een laatbloeier. Mochten mijn ouders terugkomen, zij zouden nooit geloven dat ik nog ooit verzekeringsinspecteur zou zijn en zelf docent in de verzekeringen.
Zoals gezegd verafschuwde ik de school en benutte ik ieder middel om de lessen niet te moeten bijwonen. Ik verzon de onmogelijkste dingen: Spijbelen, valse briefjes schrijven, ziekte insinueren enz…
Zo had ik mij op een voormiddag voorgenomen dat ik die dag ‘s namiddags niet naar school zou gaan want het was biologie en van die les bezat ik geen enkel boek meer. Bovendien was die leraar verschrikkelijk streng en ik wist dat ik weer door een hel zou gaan als ik in die klas terecht zou komen. Dus begon ik mij die ochtend flink voor te bereiden.
“Mijnheer mag ik naar huis ik ben ziek,”begon ik
“Wat heb je baasje Van Goethem?”vroeg de onderwijzer.
“Hevige hoofdpijn en felle pijn in mijn oor mijnheer”
“Wij zullen zien hoe het evolueert als het niet beter wordt mag je binnen een uurtje gaan,”zei mijnheer Verlinden voorzichtig want hij was wat geducht voor mijn uitgekookte trucjes.
Enige minuten later ging ik verder.
“Mijnheer, mag er niet wat licht uit, het licht doet pijn aan mijn ogen.”
“Dan sluit je ze maar half,” was het antwoord.
Even later legde ik mijn hoofd op de lessenaar.
De leraar liet mij begaan en schonk verder geen aandacht meer aan mijn gedrag.
Toen de bel ging voor het middag eten, zei mijnheer Verlinden:
“Je kunt beter deze middag thuisblijven Van Goethem.”
Dat had ik goed gegrepen.
“Make ik ben ziek en ik moet deze middag niet meer terug naar school.”
Moeder rook onmiddellijk onraad.
“Wat scheelt je Roger?”
“Hoofdpijn en oorpijn make ik heb met mijn hoofd op mijn handen mogen slapen in de klas.”
Moeder voelde al meer nattigheid.
“Kom wij gaan je koorts eens nemen.”
Oplettend bleef zij in mijn buurt, want ik kende alle trucjes om de thermometer te manipuleren en de koorts angstwekkend de hoogte in te jagen.
“Zesendertig en een half, jij gaat straks naar school.”Klonk het resoluut.
“Ik denk er niet aan, ik ben te ziek.”
“Je gaat.”
Ik besloot met de zware middelen te beginnen.
“Dan neem ik een hoofdkussen mee, want de lessenaar is te hard om er met mijn hoofd op te liggen,”dreigde ik en ik haalde het hoofdkussen van mijn bed.
“Dat moet jij weten.”zei ma die zeker wist dat ik toch niet zou volharden.
“En ook de staanlamp, want ik zie niet genoeg in de klas.”ging ik verder met de gedachten dat moeder het nu wel zou opgeven en ik zette de zware lampedair met zijn gedraaide poot en een kap als een hoepelrok naast mij klaar om te vertrekken.
“Je doet maar.”zei ze tot mijn verbazing.
Ik zou doorgaan en ik bedacht mij een vriendje waar ik de attributen zou afzetten voor ik de school binnen zou gaan, want nu opgeven was verliezen en dat wilde ik onder geen geding.
“Dag ma,”zei ik en ik liep tot haar schrik naar buiten met in de ene hand het hoofdkussen en in de andere hand de zware lampedair.
Laurent wiens ouders niet thuis waren woonde op de weg naar school daar zou ik mijn vracht droppen.
Op zo’n honderd meter van huis had moeder mij ingehaald.
“Kom maar mee terug.”zei ze, er vast van overtuigd dat ik met de lamp en het kussen de school zou binnenstappen.
Die middag belde zij mijn pa op. Ze vertelde hem alles en vroeg hem of ze met mij naar een psychiater zou gaan.
“Laat dat maar,”zei pa .”Ik zal vanavond zijn kont eens rood zetten dat zal beter genezen.”
hiljaa: | Vrijdag, december 07, 2007 17:48 |
eenhele botarhamom tevetorberen he hahahah leuk dit te lezen, nu ga ik weer even rusten knufliefs--hiljaa-- |
|
J.H. Vergne: | Dinsdag, december 04, 2007 12:59 |
wat een giller, ik zit hier hard te lachen, wat leuk die familie die zijn trucjes zo goed door had ,ik vind die vader ook heel goed, vooral die billen rood maken, echt leuk en heeft het geholpen, leuk geschreven groetjes | |
Marousia: | Zondag, december 02, 2007 22:22 |
Heerlijk om te lezen, prachtig verhaal om te kunnen spijbelen... hahahaha :-) liefs van Marousia | |
Free@Bird: | Zaterdag, december 01, 2007 20:07 |
hahaha wat een genot om te lezen dit, vroeger was over de knie de beste remedie ;) ik heb dit graag gelezen liefs, kerima |
|
soulsister: | Zaterdag, december 01, 2007 19:56 |
met genoegen gelezen liefs |
|
dreadqueen: | Zaterdag, december 01, 2007 19:02 |
Doet me denken aan een van mijn zonen die ook al vroeg wou stoppen om te gaan werken.Ik vond mijn schoolperiode ook niet leuk maar dat kwam omdat ik gepest werd en ik toen nog niet voor mijn eigen ik kon opkomen.Dat is in de toekomst duidelijk veranderd.Heel mooi delend gebracht en graag gelezen.Bedankt voor je reaktie | |
fortuna: | Vrijdag, november 30, 2007 21:39 |
ik ben blij dat het goed met je is gekomen. :) Een psychiater had je vroeger blijkbaar niet nodig, toen werden problemen handmatig opgelost... ;) Geweldige kleine ondeugd! :D Liefs |
|
lommert: | Vrijdag, november 30, 2007 16:34 |
met genoegen gelezen...wat een kwalleballetje beschrijf je hier.. .haha... stevige groet van mij willem;) |
|
Peter van Tiel: | Vrijdag, november 30, 2007 13:35 |
Zo zo, dus jij was geen braaf ventje vroeger. Zo tussen mij en Ciske de rat in. Nou eerlijk gezegd, ik spijbelde vroeger ook wel eens hoor. Mooi verhaal weer, graag gelezen. Fijne dag nog. Groetjes, Peter. |
|
Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, november 30, 2007 09:38 |
en...hielp een rode kont? Kostelijk verhaal!groetjes janny |
|
switi lobi: | Vrijdag, november 30, 2007 09:13 |
Gelukkig is het nu geoorloofd er hartelijk om te lachen; wat een verhaal zeg! Jammer dat ze niet anders wisten te motiveren, misschien was het dan wel gelukt. Liefs...switi lobi |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 30 november 2007 | ||
Thema's: |