Mijn (chaos) leven

Ik wil jullie van tevoren waarschuwen bij dit gedicht. Het is aardig depri maar ik zie het op dit moment niet meer zitten. Dit gedicht zijn mijn gevoelens op papier dus kraak me alsjeblieft niet af daarvoor...


[Ik probeer orde te scheppen in deze chaos
Die chaos waar ik in leef
Die chaos is mijn leven]


Ik kijk in de spiegel
Wat is dat een tijd geleden zeg
Ik heb het geprobeerd echt waar
Maar nog steeds vind ik mezelf niet mooi...

Ik zit onder de littekens
En ik was een tijdje gestopt
Maar toen kwam de ergste
Een ding is een feit; ik overtroef mezelf telkens weer

Daar heb je die klote stem weer
Ik kon het niet weerstaan
Ik was te zwak
En nu zit ze weer in me...

Maar ik vind het niet erg
Dan heb ik tenminste nog een beetje gezelschap
Want ik voel me toch zo verdomd alleen
Een beetje gezelschap zal niet verkeerd zijn


Ik staat naar de foto's
Naar de verbrande foto's
Het as
En de littekens wat het achter liet

Alles wat ik lief heb ben ik kwijt geraakt
En ik weet ik heb er andere dingen voor terug gehad
Maar toch doet het me nog steeds verdriet
En dat is iets wat ik niet losliet

Nog steeds lijkt het of ik dingen kwijt raak
Of ik nog steeds geen vaste grond kan krijgen
Ik blijf maar vallen en vallen
En alles wat ik ooit heb opgebouwd is kapot gegaan...

De keuze die ik moet maken is voor altijd
Leven of dood...

De dood is aantrekkelijker
Dan ben ik wel gelijk van al mn problemen af
Maar wie zegt dat de dood minder erg is?
Ik niet, jij?

Het leven dat is me gegeven
Ook al wens ik vaak dat het niet zo was
Het leven vol met pijn, verdriet en problemen
Maar voor problemen zijn oplossingen, toch?


Ik staar naar de lucht
Voel mijn hart
Gebroken en verscheurd
Het heeft nog geen tijd gehad om te helen
Wat het o zo graag wil
Maar telkens komen er weer nieuwe dingen

Ik staar naar de aarde
Ik loop verder en ik buk
Ik pak een hoopje aarde
Zo vol en fris, vol met energie

Ik pak water en zie de zon die mij weer verblijden
Die vier elementen; lucht, aarde, water, vuur geven mij weer kracht
En dan hebben we ook nog de geest...
Ik denk aan Sanne
Ze leeft verder in mijn hart
Als ik nu stop, houdt zij ook op met bestaan en dat wil ik niet

Ik dank de god
Ik dank de godin
Voor deze mooie wereld van natuur
Voor de energie en de kracht die het mij weer gaf

Ik pak de hand van mn vrienden
Maar als ik bijna boven ben
Voel ik de aarde onder me weg glippen
Ik val en val, opnieuw

Mijn wereld stort weer in
En ik val en val
Tot er niks meer is
En ik besef...

Je kunt op niemand vertrouwen
niet op je vrienden of de mensen om je heen
Soms ook niet op jezelf
Je kunt op niemand of niks vertrouwen
Behalve op de magie in jezelf!

En ik sta op
Sterker als die keren daarvoor
Ik kijk na de schade die het deze keer heeft aangericht
Maar ik weet wat ik moet doen
Ik geef een gil uit kracht
Ik sta nu helemaal op en loop weg

Ik laat deze puinhoop achter mij
Dit was mijn leven tot vandaag
Maar ik zal deze keer niet die fout maken
Ik laat dit keer mensen niet in mijn hart komen
Zodat ze ook geen schade kunnen aanrichten!



[En zo schep ik orde in mijn leven
Mijn leven vol met magie
Maar zonder liefde
Want liefde doet alleen maar verdriet en pijn]