DE AARDE SCHUDDE CHAOS
de aarde schudde chaos
ik zag water komen
met verdronken leven
aan mijn handen bleven
de ergste dromen kleven
huizen kropen open
vallend over straat
torens storten zich
naast flats tot vergezichten
brekend tussen stenen
vluchten resten leven tot
de aarde schokt, de beving is
niet al zijn kracht vergeten
een koppel vogels
duikt in het grijze stof
de dood al in de krop
sterven zonder vlerken
paniek stroomt wild
in ogen die zich sluiten
houd de wereld buiten
want chaos wil erin.
wil melker
03/03/2002
Reacties op dit gedicht
| Driegeetjes: | Zondag, maart 03, 2002 15:07 |
| Yep! Ik en denk (voel) dat verliefdheid, zo'n beeld bij Mensen oproept en alzo aanvoelt... Met veel ver- en inbeeldingskracht geschreven! DrieGeetjes |
|
| arie: | Zondag, maart 03, 2002 12:32 |
| Pfff Wil... Een zwaar onderwerp, helder beschreven, is de kracht van jouw woord. Liefs, Arie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 03 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||