Het was een zondag
Het regende hard
Zoals bijna elke dag
Maar juist die dag was het apart

Stilletjes kijkend door het raam
Neuriede een refrein
Denkend aan zijn naam
Hoe zou het met hem zijn?

Ik was de stilte kwijt
Ben toen naar buiten gegaan
Toch de regen die mij bevrijd
Ik had me jas niet eens aangedaan

Stiletjes liep ik door de straten
Het was zo stil
Niemand zal mij binnenlaten
Voor de vermoeidheid of getril

Mijn haren zijn nat
In de waterplas mijn weerspiegeling
Alsof ik mezelf vergat
Ik zie mezelf als zwakkeling

Het werd tijd om terug te gaan
De regen viel steeds harder neer
Nog even stil blijven staan
Toen ik thuis kwam regende het niet meer.

Ik blijf steeds denken aan die zondag
Die regenachtige uren
Waarbij ik mijn gedachtes inzag
Kon het maar voor eeuwig duren