Gebroken lach
Angst sloop
in kronkelige wegen
doodstil toverde zij
nachtelijk ontij
doemde in fantasie
zwarte rozen
bloedden verloren jaren
duister en verkracht
bleven gedachten
terwijl hij stierf
met een
gebroken lach
Reacties op dit gedicht
| Nummer 127: | Woensdag, december 12, 2007 21:56 |
| sterven met een gebroken lach dat is volgens mij doodgaan terwijl je jezelf niet bent dat is dus een ziel die nooit het licht kan vinden Nummer 127 |
|
| dixxie: | Maandag, december 10, 2007 21:12 |
| mooi gevoelig geschreven, om stil van te worden.... veel liefs, dixxie |
|
| appelboom: | Zondag, december 09, 2007 12:17 |
| Bijzonder mooi, stilmakend Libel... Liefs en een fijne zondag, Vicky |
|
| remie: | Zondag, december 09, 2007 07:11 |
| zucht....liefs remie | |
Over dit gedicht
| Auteur: libel | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 december 2007 | ||
| Thema's: | ||