Waarschijnlijk begrijp je niet dat het een kwestie van tijd is,
iets wat altijd terug komen zal, maar nooit het zelfde als toen,
altijd is alles anders in onze beleving, je gezicht verandert,
elke dag, elk uur, elke minuut als ik naar je kijk.
Je gelaatstrekken lijken te vervagen met de tijd,
en weer terug te komen door de rimpels in de vijver,
de toekomst ligt te bederven in de koelkast,
mijn woorden stromen seconde voor seconde leeg,
een legio aan plannen, gevoed door mijn angst voor stilte,
het is hoe je het bekijkt, mijn ogen zijn gesloten door de haat,
jij stopt je oren toe om de muziek te kunnen ontkennen
zodra de politie je zal ondervragen naar je eigen dood,
het is maar een kwestie van tijd, alles zal verloren gaan,
je hebt me omgedoopt tot optimist, hebt me achtergelaten
precies zoals ik geboren ben, dood in zonden en misdaden.
Mijn vader zei me eens dat het beter was om te liegen
dan de toekomst te verbloemen door de liefde,
mijn roze bril is verplettert door je billen,
omdat je hart ook gebroken werd door de toekomst
die ik in het verleden al kapot getrapt heb.
Pessimisme verbreid zich als een virus door mijn lichaam,
mijn hoofd bloed leeg, omdat ik vooral jou missen moet,
het afscheid is te snel gegaan, ik haat je laatste woorden,
de koffer van de liefde staat al dagen te wachten bij de voordeur,
je kracht is me ontvallen, omdat ik alles kreeg wat ik wilde hebben.
Een half jaar later bedierf je mij het eten en sloop je weg,
nam je koffers mee, vol gestopt met toekomst en verlangen,
ik vergeef je jou vlucht, het is je ook niet gegunt vandaag.
Je zei me het beste wensen, omdat je altijd van me gehouden hebt.
Wat voor het publiek leek op een overwinning
ik verloor alles door de liefde aan de hand te nemen,
te kiezen voor de waarheid, oprecht en trouw.
In werkelijkheid heb ik van 14 hoog een bloempot op m'n hoofd gegooit,
beknopt en afgezaagd zullen mijn laatste woorden zijn
als we ze mogen wisselen, bij de pudding.
"Ik hou van je mijn liefste, ik hou van je!"