Doodbidden
je brak mij doormidden
als een flinter dunne tak
je bleef mij doodbidden
verstikte
toen jij mij heel diep stak
je wilde mij
alles ontnemen
zette mij op de rand
van mijn afgrond
trok alles uitverband
en lachte terwijl je daar stond
jij hebt mij laten sterven
elke dag een beetje meer
jij liet gevoel bederven
telkens weer
keer op keer
jij gaf mij net dat laatste zetje
het deed zo ontzettend zeer
mijn gevoel moest dood
niets mocht er meer blijven
wenste mij in de goot
wenste dat ik langzaam zou gaan stijven
doodbidde je mij
nog steeds elke dag
geloof me je blijft me bij
achtervolgd mij elke nacht
gevoel compleet verbannen
in dit tere lichaam van mij
de breuken willen helen
maar herinneringen blijven bij
duizend en velen
je gebed is lichtelijk verhoord
helaas leef ik nog wel
alleen vreselijk verstoord
jij brak mij..
als een flinter dunne tak
en gebruikte geestelijk geweld
terwijl je met je mes
stak en stak
en stak....
Reacties op dit gedicht
| red one: | Maandag, december 10, 2007 20:48 |
| heavy.. wel goed van je afgeschreven maar idd de laatste regels doen wat eigenaardig aan. Knuffel red |
|
| Nummer 127: | Maandag, december 10, 2007 20:36 |
| wat een eigenaardig einde Nummer 127 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Persoon |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 december 2007 | ||
| Thema's: | ||