Een straaltje zon, een hele hoop gemis

Een frisse wind, een nog kouder gevoel

Een brandend vuur in onverwoestbaar ijs

Een twijfel waarin ik je hartslag voel

Gretig hap ik naar een glimp van je gezicht

Verlang ik om je stem naar huis te brengen

Je even in mijn armen op te sluiten

En mijn geluk met het jouwe aan te lengen

Maar dan voel ik weer jouw verlangen

Om hetzelfde met een ander te kunnen doen

Dan zou ik mezelf willen zien verdwijnen

En het genot willen vergeten van je zoen

Telkens ik je uit mijn hoofd wil gaan verjagen

Scheurt mijn hart in honderdduizend stukken

En roept het dat ik het niet op mag geven

Dat de dag zal komen dat het toch zal lukken

Soms stel ik het woord liefde in vraag

Is het werkelijk zo mooi of is het een vloek?

Zo sterk dat ik zelfs je slaaf zou willen zijn

Maar zo onzeker als een schilder zijn witte doek

Als een piraat heb je mijn hart veroverd

Als door de bliksem werd mijn ziel gemerkt

Door een donderslag elk ander geluid gesmoord

Door een woord, blik en lach, nog wat versterkt