Denk je ook wel eens aan mij.
In de late uurtjes als je in bed ligt of als je in een gesprek bent. Dat je even niet meer luistert, maar jezelf koestert in de gedachten. Vragend wat je nou precies aan het doen bent en of het wel is wat je echt wilt.
Wegdromend in de oude herinneringen, die als de dag van gisteren lijken en nu zo snel ongeaccepteerd voorbij gaan. Alsof het dagelijks leven je razend snel en onopgemerkt voorbijgaat en je alleen laat in de gedachten van het verleden. Lijkend dat je vroeger in de toekomst leefde en nu zelfs het heden te ver weg lijkt. De herinneringen vervagen en op alles van nu heb ik geen kijk.
Waarom blijven mijn gedachten bij jou?