Vreemd is dat
Dat je kan huilen van blijdschap
Maar schreeuwen van verdriet
Dat je woorden laat vloeien
Maar de mensen horen je niet
Dat de lach op je gezicht
kan verdwijnen door die gedachte
Je tranen beginnen te stromen
Terwijl hij naar je lachte

Ik weet van voor niet eens
Of ik van achteren leef
Ik weet niet of het nuttig is
Mijn liefde die ik aan anderen geef
Ik weet niet of het makkelijk is
Om met mezelf om te gaan
Ik weet niet of het moelijk is
Om mijzelf te laten staan
Ik kan niet weten hoe het is
Om met mezelf te leven
Ik weet op dit moment wel
Dat ik moe ben mezelf te geven

Elke dag weer dat gevecht
En vooruitkomen doe ik niet
Elke dag weer die onechte lach
En mijn ogen die volschieten van verdriet
Elke dag weer dat gevoel
Maar ik kan jullie niet vertellen wat
Elke dag weer die onzekerheid
Omdat ik domweg mezelf niet vat

Kan bladzijdes vol blijven schrijven
Over hoe klote ik me soms voel
Maar dat knagende gevoel overvalt me dan weer
Omdat ik niet begrijp wat ik eigenlijk bedoel
Het enige wat ik zou willen
Op het moment dat ik dit schrijf
Is een beetje duidelijkheid in mijn leven
Zodat ik mezelf eindelijk eens begrijp