Maar mam...
Je vergelijkt me met anderen
alsof iedereen gelijk is.
Waarom zie je niet dat ik niet iedereen ben?
Maar mam,
ik ben het, gewoon ik...
Je maakt opmerkingen over en tegen me,
kwetsende dingen,
die pijn doen tot diep in mijn ziel.
Maar mam,
ik ben het nog steeds...
Je oordeelt zo snel over me,
alsof ik niets goed doe.
Maar ik wil het zo graag.
Mam, zie het dan,
ik ben nog steeds je dochter...
Waarom zie je niet
dat ik zo hard mijn best doe.
Dat ik zo graag wil opgeven,
maar het niet doe voor jou.
Mama, ik hou zoveel van je,
ik wil je niet kwijt door deze ziekte...
alsof iedereen gelijk is.
Waarom zie je niet dat ik niet iedereen ben?
Maar mam,
ik ben het, gewoon ik...
Je maakt opmerkingen over en tegen me,
kwetsende dingen,
die pijn doen tot diep in mijn ziel.
Maar mam,
ik ben het nog steeds...
Je oordeelt zo snel over me,
alsof ik niets goed doe.
Maar ik wil het zo graag.
Mam, zie het dan,
ik ben nog steeds je dochter...
Waarom zie je niet
dat ik zo hard mijn best doe.
Dat ik zo graag wil opgeven,
maar het niet doe voor jou.
Mama, ik hou zoveel van je,
ik wil je niet kwijt door deze ziekte...
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: *Lucine* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 17 december 2007 | ||
| Thema's: | ||