Schimmen
Schimmen
Ik zie ze zitten alle twee
en meteen huil ik met ze mee.
Voel het verlies en het gemis,
dat er al vele jaren is.
Zie het verleden voor me staan,
hoor hoe alles toen is gegaan.
Gedachten rennen voor me uit,
mijn hersens nemen een besluit.
Ik zal het schrijven, hun verhaal,
heel naturel, zonder gedraal.
Een titel verschijnt in mijn hoofd,
"het licht is uit, de kaars gedoofd".
Ik luister verder met mijn hart,
naar al het leed en alle smart.
Voel tranen prikken in mijn oog,
focus me op de spanningsboog.
Schimmen in mijn hoofd verdwijnen,
hoop dat ze nooit weer verschijnen.
Ik zie ze zitten alle twee
en meteen huil ik met ze mee.
Voel het verlies en het gemis,
dat er al vele jaren is.
Zie het verleden voor me staan,
hoor hoe alles toen is gegaan.
Gedachten rennen voor me uit,
mijn hersens nemen een besluit.
Ik zal het schrijven, hun verhaal,
heel naturel, zonder gedraal.
Een titel verschijnt in mijn hoofd,
"het licht is uit, de kaars gedoofd".
Ik luister verder met mijn hart,
naar al het leed en alle smart.
Voel tranen prikken in mijn oog,
focus me op de spanningsboog.
Schimmen in mijn hoofd verdwijnen,
hoop dat ze nooit weer verschijnen.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Dinsdag, maart 05, 2002 01:26 |
| De verdubbeling in je titel komt heel liefdevol overeen met "alle twee". Je ervaring is wellicht van groter rijkdom dan je hoop te kennen geeft. |
|
| Albrecht Paul: | Dinsdag, maart 05, 2002 00:34 |
| Als het licht uit is en de kaars gedoofd, dan zijn er geen schimmen meer te zien. Zijn ze dan weg? Het zal blijken als je je boek voltooid hebt. Ze zullen een andere plaats krijgen en ruimte maken in je hoofd. Fijn dat je met je hart luistert. Zo vind je de bron van andermans tranen. En die van jouzelf. | |
Over dit gedicht
| Auteur: nyonya | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 04 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||