Ik kan aan zoveel dingen denken, jongens, mijn uiterlijk, school... maar als ik dan een verhaal lees over iemand die nog maar een paar dagen te leven heeft, ga ik anders denken.
Ik heb alles wat ik maar wensen kan, en ik denk niet even aan andere mensen, die het veel slechter hebben.
Kijk, ik mag me best opmaken als ik dat wil, ik mag best wel een vriend hebben, als ik dat wil, en als het uit gaat, mag ik ook best wel huilen, dat is allemaal niet zo erg.
Maar een klein deeltje in mijn hart laat me nu ook aan andere mensen denken, wat ben ik toch egoïstisch geweest een tijd...