Een sprookje
Een sprookje
Het lijkt
een sprookje.
Witte rijp
koestert zich
op de takken
van bomen en struiken.
Winterland
is aan het ontluiken!
Ze zit
voor het raam
en ziet mensen lopen
met kerstbomen
gezellig pratend ,
over wat er
gaat komen.
ze kocht
een kerststukje
in het winkeltje,
hier in het tehuis.
Maar ze is eenzaam
voelt zich er
niet thuis.
Ze is nog
maar pas hier.
Ze zeiden;
Je moet daarnaar toe..
er is daar veel
vertier.
Maar dat is niet zo,
ze wilt er
niet heen
want ze kent
er geeneen.
Ze hebben niet
in de gaten
dat ze niet kan
praten.
Door een hersenbloeding
begrijpt
ze het niet meer,
dat ze de woorden niet
meer kan vinden..
dat doet zo zeer.
Het lijkt een sprookje,
maar is het niet,
want niemand...
werkelijk niemand
ziet haar
grote verdriet!
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Zaterdag, december 22, 2007 11:15 |
| moedig neergezet | |
| elze: | Vrijdag, december 21, 2007 21:55 |
| meevoelend geschreven,, laifs elze |
|
| Adelaar: | Vrijdag, december 21, 2007 20:32 |
| Droevig mooi geschreven dit. Lieve groet, Ruud |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jackie lokker | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 december 2007 | ||
| Thema's: | ||