groningen wit...
vrieskou heersde in groningen
de mist maakte straten wit
een laagje sneeuw op de woningen
bijzondere aanblik was dit
mensen op straat
ingepakt met sjaal muts en handschoenen
rillingen op hun gelaat
ik stond binnen
en keek treurig naar buiten
mijn gedachten gingen spinnen
en even deden mijn ogen sluiten
een akelig gevoel bekroop me
gevoel van wanhoop
en eenzaamheid
met emoties in oploop
op kwam de bedroefdheid
mijn ogen brande
mijn tranen wouden stromen
ik beet even op mijn tanden
want ze mochten nu niet komen
de salon werd gevuld
met vele klanten
allen in kerstsfeer gehuld
ieder zijn haar even weer mooi in plooi
voor de oh zo feestelijke dagen
iedereen weer mooi
maar ik was lichtelijk aangeslagen
voor mij geen mooie krullen
geen prachtig feestelijk haar
ik kon het wel uitbrullen
voelde me vreselijk naar
dit is de tijd
van liefde genegenheid en familie
en het is een feit
tot mijn grote spijt..
dat ik alleen zal zijn..
21/12/07
*lucienne*
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Persoon |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 december 2007 | ||
| Thema's: | ||