Woorden op perkamentrol, vervuld met tranen van leven. Neerschrijvend in zwarte inkt van verloren tijden vervagend tot niets. Slechts een puntmutie dat het warme, liefdevolle hart veranderd in een blauwe massa. Alleen hij kon haar genezen van de wereld.

Voortschrijdende grijze steen beladen in glanzend vloeistof, het leidt haar tot daar waar ze nooit wilde komen. Met uitgestrekte hand, die tedere aanraking aan zijn gelaat. Een afwendende en afkeurende blik is alles wat ze nog heeft. Verdriet en pijn van het onmogelijke doet de wijn verzuren en glazen verkalken tot wit.

Teleurgesteld keert ze om, een wandelweg die nooit zo lang geweest is, nooit zo verstikkend. Een laatste kristallen blik wendt ze hem toe. Misschien ergens op wachtend, iets dat verandert. Iets dat de nacht uit haar handen neem zal en vreugdevol de sterren laat schitteren. Maar hij, hij heeft zijn strijd verloren. Het slagveld resterend in de ravage aangebracht door hem. Enerzijds door zijn noden de rug te keren, misschien deels betreurd, anderzijds misschien deels moetend. Weten waarom hij er ooit mee begonnen is doet hij niet.

Haastend de trappen af, doch voorzichtig want tranen gooien een zilveren schild over de blikken die ze hem ooit schonk, de lach die verziekt is door zijn gedrag. Elke trede naar lucht happend, strompelend, niet kunnen wachten tot de buitenlucht haar omringen zal. In de hal aangekomen gooit ze de deur met een ruk open. De wind duwend en trekkend om naar binnen te geraken, om haar naar buiten te duwen. Wegnemende tranen, zweven in de wind tot de uitspattende inslag op de tegels. Het breken van de drup in miljarden stukken, vol pijn, haat en verdriet.

Het perkament rolt op in sluiers van verdriet. Wat ooit als stijlvol begon, zal nu stijlvol eindigen. Waardevolle tot liefdevolle inkt verbrand tot as van verscheurde passie. De nood om haar te helen, dat hunkerend verlangen om geheeld te worden. Doch de eindigende woorden: ‘Ik hou van jou’ wat nog steeds verdrongen wordt. Alles verbrand tot as: de assen van verscheurde passie, de assen van gedoofde liefde