Het lachende meisje..

kwam erachter..

wat echte pijn betekende..

De pijn..

die sinds haar twaalfde..

in haar leven..

een betekenis kreeg..

De glimlach vervaagde..

elke keer weer een beetje meer..

zoveel fouten..

die er zijn gemaakt..

ik werkte er zelf aan mee..

om mijn leven nog moeilijker..

te maken dan het al is..

Niet tegen de ellende kunnen..

keer op keer die twijfels..

over mijn uiterlijk..

over mijn bestaan..

zovaak gedacht..

dat mijn gedachtes niet in..

dit lichaam horen..

Zovaak op de rand gestaan..

zovaak geprobeerd..

ermee te kappen..

maar elke keer weer..

gaf ik niet genoeg..

en bleef ik in die cirkel..

die met me mee groeide..

Teveel problemen..

het maakte me kapot..

en het laat de mooie momenten..

vervagen in het duister..

het kleine lichtje..

zag ik vroeger nog..

het gaf me hoop..

maar het is verdwenen..

en ik zie geen uitweg meer..

alleen het duister en ik..