Stemmen.
Ogen hebben zich gesloten..
met mijn hoofd tussen..
mijn handen..
langzaam gek wordend..
van de stemmen..
die naar me schreeuwen..
me diep vernederen..
en me langzamerhand de..
afgrond in duwen..
maar ik hou ze niet tegen..
dit keer heb ik daar geen..
kracht meer voor..
mijn tranen echoën..
in de kale lege ruimte..
eenzaamheid brengt me..
bij het verleden..
flitsen van problemen..
stapelen zich op..
mijn handen knijpen..
mijn haar fijn..
stop stop stop stop ermee..
schreeuw ik nog..
maar stoppen doen ze niet..
ze maken me kapot..
laten me depressief worden..
en hoe groter de pijn wordt..
hoe meer ik het mes..
in mijn pols druk.
Reacties op dit gedicht
| ela: | Dinsdag, december 25, 2007 11:47 |
| Neem liever een gestelijk mes en snijd de rotte plekken uit je gedahten. ela |
|
| Meijeringen: | Dinsdag, december 25, 2007 00:41 |
| laat het mes jezelf niet kerven want die heb je al teveel..golfslag doet herinnering steeds herleven daarin ben je niet alleen..''t is zo menslijk je gevoelens weet niet wat ik zeggen moet..dat je schrijft is al hel goed..zing nu op een vrolijk wijs al die shit zooi, sterkte xx | |
Over dit gedicht
| Auteur: Animola_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 december 2007 | ||
| Thema's: | ||